Jedna z legend mówi o pochodzeniu nazwy polskiej stolicy:
Dawno dawno temu nad Wisłą stała maleńka chatka, a w niej mieszkali mąż i żona. Wars był rybakiem. Jego żona miała na imię Sawa. Pewnego razu w okolicy tej odbywało się polowanie Ziemiomysła — pana okolicznych ziem. W pościgu za zwierzyną książę odłączył się od orszaku i zgubił się w kniei. Wieczór już się zbliżał, a książę nie mógł znaleźć powrotnej drogi. W końcu, dotarł do brzegu Wisły i zobaczył chatkę Warsa i Sawy. Ponieważ w nocy niebezpiecznie było samemu chodzić po puszczy, książę zapukał do chatki i poprosił o nocleg. Wars i Sawa przyjęli nieznajomego bardzo gościnnie. Nakarmili go i zaofiarowali mu nocleg, a książę przyjął to z wdzięcznością. Rankiem książę podziękował ubogim rybakom za pomoc; powiadano, że rzekł im wtedy: “Nie zawahaliście się przyjąć pod swój dach nieznajomego i uratowaliście go od głodu, chłodu, a może i dzikich zwierząt. Dlatego ziemie te na zawsze Warszowe zostaną, aby wasza dobroć nie została zapomniana”.
Druga wersja mówi o tym, że Sawa była syreną którą pojmał Wars.
Tak mówią legendy. Najprawdopodobniej nazwa miasta wzięła się od imienia Warsza z rodu Rawiczów, do którego w XIII w. należały te ziemie. Mówiono wtedy, że to Warszowa ziemia, czyli będąca własnością Warsza. Z czasem nazwa Warszowa zmieniła się na Warszawa.
czyli — тобто
orszak — кортеж,
własność — власність
dobroć — доброта
wtedy — тоді
dotrzeć (dotarł) — дістатися
pojmać —упіймати
wziąć się (wzięła się) — взятися
ponieważ — оскільки
go — його
pościg — переслідування
zaofiarować — запропонувати
knieja — пуща, нетрі
powiadać — говорити
zapomniany — забутий
książę — князь
przyjąć — прийняти
zapukać — постукати
nocleg — ночівля
rzec (on rzekł) — сказати
zawahać się — завагатися
odłączyć się — відділитися
stać — стояти
znaleźć — знайти
відлучитися
syrena — русалка
zwierzęta — тварини
